Partijvoorzitters VVD - Hoofdinhoud

A.H. (Benk) Korthals

Rotterdamse advocaat die in de VVD tot de vooruitstrevende vleugel hoorde. Kwam in 1982 in de Tweede Kamer en maakte deel uit van de enquêtecommissie RSV . Nam in tegenstelling tot Joekes afstand van de negatieve conclusie over zijn partijgenoot Van Aardenne . Woordvoerder justitie en studiefinanciering. Klom later op tot vicefractievoorzitter. Minister van Justitie in het kabinet-Kok II en van Defensie in het kabinet-Balkenende I . Trad af nadat in het rapport van enquêtecommissie bouwfraude was geconcludeerd dat hij de Kamer onvolledig had geïnformeerd. Tegenstander van te grote inperking van de persoonlijke levenssfeer. Had de naam tamelijk lui te zijn, maar bracht niettemin de nodige wetgeving tot stand. Was in 2011-2014 voorzitter van de VVD.

I.W. (Ivo) Opstelten

VVD-bestuurder, minister en partijvoorzitter, die was gevormd in de gemeenteadministratie en daarna op 28-jarige leeftijd aan een indrukwekkende loopbaan begon als burgemeester. Na een onderbreking van vijf jaar als topambtenaar op Binnenlandse Zaken werd hij in 1992 eerste burger van Utrecht en ruim zes jaar later van het voorheen 'rode bolwerk' Rotterdam. Was een krachtig, maar soepel handhaver van gezag. Daarna nog waarnemer in Tilburg en vanaf 2008 voorzitter van de VVD. Politieke peetvader van Mark Rutte en na de formatie van diens eerste kabinet , waarin hij een groot aandeel had, minister van Veiligheid en Justitie. Voerde voortvarend een nieuwe Politiewet in. Kwam in het kabinet-Rutte II minder uit de verf en moest voortijdig aftreden. Rasbestuurder met een fors postuur en sonore basstem, die amicaal en prettig in de omgang is.

W.K. (Willem) Hoekzema

Liberale slagerszoon uit Bedum, die na zijn studie economie in Groningen leraar werd. Was raadslid en statenlid en werd burgemeester van Coevorden. Als degelijk manager een onopvallende staatssecretaris van Defensie in het eerste kabinet-Lubbers . Daarna burgemeester van Huizen en van Den Helder. Enkele jaren voorzitter VVD en vier jaar Eerste Kamerlid. In de Senaat hield hij zich bezig met defensie en Europese samenwerking.

L. (Leendert) Ginjaar

Wat streng ogende, bedachtzame, maar tevens voorkomende en bescheiden scheikundige, die na een loopbaan bij TNO VVD-minister van Volksgezondheid en Milieuhygiëne in het kabinet-Van Agt I werd. Bracht als minister diverse milieuwetten tot stand, zoals de Wet algemene bepalingen milieuhygiëne en de Wet geluidhinder. Daarnaast breidde hij wettelijke regelingen voor over de milieu-effectrapportage en bodembescherming. Regelde samen met minister De Ruiter de abortuskwestie. Nadien Eerste Kamerlid, fractievoorzitter van de VVD-senaatsfractie en VVD-voorzitter . Bekleedde die laatste functie ten tijde van het tweede kabinet-Lubbers en stuurde in 1989 aan op de val van dat kabinet. Speelde tevens een belangrijke rol bij de wisseling van het leiderschap van de VVD tussen Voorhoeve en Bolkestein . Zijn echtgenote was Tweede Kamerlid en staatssecretaris.

F. (Frits) Korthals Altes

Vooraanstaand Rotterdams advocaat met grote staat van dienst in de VVD. Was onder meer geruime tijd secretaris en voorzitter van zijn partij. Probeerde als voorzitter van de VVD tot tweemaal toe tevergeefs het kabinet-Van Agt/Wiegel ten val te brengen, omdat er van het beoogde puinruimen niets terecht kwam. Minister van Justitie in eerste kabinet-Lubbers en tweede kabinet-Lubbers . Vond bij zijn aantreden, dat "oerstaatszaken" niet in gevaar mochten komen. Vergde daarom het uiterste van de rechterlijke macht en de politie, maar verwierf brede steun in het parlement. In 1997 de eerste liberale voorzitter van de Eerste Kamer sinds 1900. Kleine welsprekende heer; volbloed jurist. Toegewijd en krachtdadig bestuurder, die van zijn medewerkers een zelfde houding en loyaliteit verlangde.

P.J. (Pieter) Oud

Staatsman, geschiedschrijver, staatsrechtgeleerde en voorman van de VDB en de VVD . Begon zijn loopbaan als kandidaat-notaris en belastingontvanger en was al op jonge leeftijd een vooraanstaand en veelzijdig Tweede Kamerlid. Trad in 1933 met Marchant toe tot het crisiskabinet-Colijn en voerde als minister van Financiën een strak bezuinigingsbeleid. In 1938 burgemeester van Rotterdam (tot 1952). Na de oorlog korte tijd lid van de PvdA , maar voelde zich daarin toch niet thuis en richtte met Stikker in 1948 de VVD op. Werd daarvan de onbetwiste politieke leider. Sprak met een wat hoge, zachte stem, maar had in de Kamer veel gezag door zijn kennis van het staats- en parlementsrecht. Kon overigens ook vilein uit de hoek komen en gold als autoritair. Schreef standaardwerken over de parlementaire geschiedenis.

D.U. (Dirk) Stikker

Liberale naoorlogse voorman met een nuchtere, zakelijke inslag. Zoon van een Groningse herenboer. Begon als bankier en was later directeur van bierbrouwerij Heineken. Legde als organisator van de Stichting van de Arbeid tijdens de Tweede Wereldoorlog de basis voor de naoorlogse overlegeconomie. In 1946 medeoprichter van de Partij van de Vrijheid en in 1948 van de VVD . Werd in dat jaar als minister van Buitenlandse Zaken opgenomen in het kabinet-Drees I . Tijdens zijn ministerschap werd de NAVO opgericht en de aanzet gegeven voor Europese samenwerking. Hijzelf was vooral atlanticus en tegenstander van Europees federalisme. Kwam in 1951 in conflict met partijleider Oud over Nieuw-Guinea. Na zijn vertrek uit de politiek ambassadeur en daarna secretaris-generaal van de NAVO.

J.H.C. (Jan) van Zanen

Jan van Zanen (1961) is sinds 1 januari 2014 burgemeester van Utrecht. In de periode 2003-2008 was hij voorzitter van de VVD. Kreeg in die tijd te maken met de affaire-Hirsi Ali , met het aftreden van Van Aartsen , met de lijsttrekkersstrijd tussen Rutte en Verdonk en met de opkomst van de concurrenten Partij voor de Vrijheid en Trots op Nederland . Hij was wethouder in Utrecht en van 1 juli 2005 tot 1 januari 2014 burgemeester van Amstelveen.

H.B. (Bas) Eenhoorn

Bas Eenhoorn (1946) was in 1999-2003 voorzitter van de VVD . Na drie jaar als bestuursplanoloog werkzaam te zijn geweest, begon hij een loopbaan als burgemeester. Dat ambt bekleedde hij achtereenvolgens in Schiermonnikoog (zeven jaar) en Voorburg (twaalfenhalf jaar). Daarna kwam de heer Eenhoorn in de directie van consultantsbedrijf CapGemini Ernst & Young. Kreeg veel waardering voor de wijze waarop hij als waarnemend burgemeester optrad na het schietdrama in een Alphens winkelcentrum. Hij was verder waarnemend burgemeester van Vlaardingen, Kaag en Braasem en Lansingerland en is dat in Amstelveen. Tevens was hij nationaal commissaris digitale overheid.

E.J.J.E. (Dian) van Leeuwen-Schut

Krachtige VVD-partijbestuurder die ook enige tijd zitting had in de Eerste Kamer. Was advocaat in Rotterdam en voor de KVP in die stad gemeenteraadslid. Stapte in 1973 over naar de VVD. Volgde in 1983 Eegje Schoo op als voorzitter van de Emancipatieraad en werd in 1991 voorzitter van de VVD. Als Eerste Kamerlid woordvoerster volksgezondheid en sociale zaken. Leidde als eerste voorzitter het College van Toezicht Sociale Verzekeringen. Moest echter al na anderhalf jaar het veld ruimen, vanwege de bestuurlijke problemen bij dat college. Haar echtgenoot was onder meer burgemeester van Zoetermeer.

J. (Jan) Kamminga

Groningse makelaar, die als voorzitter samen met partijleider Nijpels midden jaren tachtig de koers van de VVD bepaalde. Gaf in 1984 volop steun aan VVD-minister Van Aardenne toen diens positie na de RSV-enquête bedreigd werd ('Gijs wij staan om je heen'). Trad in 1986 een klein half jaar na de verkiezingsnederlaag van zijn partij af als partijvoorzitter . Werd nadien voorzitter van de grootste organisatie in het MKB. Was in de jaren 1997-2005 Commissaris van de Koningin in Gelderland en stond bekend als iemand die goed bestuurders tot elkaar kon brengen. Was daarna voorzitter van FME-CWM, de vereniging van ondernemingen in de metaal- en elektronica- industrie.

H.V. (Haya) van Someren-Downer

Bekende, populaire en spraakmakende VVD-politica, die samen met Hans Wiegel en Harm van Riel in de jaren zeventig het gezicht van de VVD bepaalde. Kwam, na journaliste te zijn geweest, in 1959, als jonge vrouw in de Tweede Kamer en toonde zich als onderwijswoordvoerster een geducht tegenspeelster van Cals . Tegenstander van de Mammoetwet. Als omroepspecialist voorstander van een bestel met ruimte voor commercie. Als partijvoorzitter droeg zij sterk bij aan groei van de VVD. Vanaf 1976 fractievoorzitter in de Senaat; daar kruiste zij ook de degens met minister Van Kemenade over de Middenschool. Sprak op een kenmerkende, wat geaffecteerde wijze, heldere politieke taal. Zou in 1977 minister van Onderwijs zijn geworden als een ziekte dat niet had verhinderd. Overleed in 1980 op nog relatief jonge leeftijd.