Waar blijft die volkshuisvesting?
Afgelopen week kwamen wij in actie voor meer huizen voor jongeren. Dat is nodig: de woningnood is te groot voor woorden en er mag amper bijgebouwd worden, zeker nu met de stikstofkwestie. Dan ben je blij als je samen kunt optrekken voor een gemeenschappelijk doel: een dak boven je hoofd.
Toch merk ik dat dat niet altijd een gemeenschappelijk doel is. Ooit waren we het daarover met elkaar eens in dit land. Er kwam volkshuisvesting, iedereen moest kunnen wonen. Sociale woningbouw werd het middel waarmee we garandeerden dat iedereen een dak boven het hoofd had. Dat is tegenwoordig wel anders. Met keihard neoliberaal beleid (de verhuurdersheffing als voorbeeld hiervan) werd het aantal sociale woningen teruggedrongen en werd het een stuk lastiger om in aanmerking te komen voor een sociale huurwoning.
De VVD is hier vrij eerlijk over op hun website, de partij wil minder sociale woningen en dat mensen minder snel aanspraak konden maken op zo’n woning. Overlaten aan de grillen van de markt, dus. Dat dit beleid er is, is niet gek: de VVD heeft de afgelopen decennia bijna onafgebroken deel uitgemaakt van de regering en de afgelopen negen jaar zijn ze de grootste fractie in de kamer.
De jaren waarin dit beleid de bovenhand heeft gehad hebben hun stempel gedrukt op de maatschappij. Bijna iedereen heeft een huis gekocht en de prijzen zijn explosief gestegen. Gunstig voor mensen die al een huis hebben, de grond waarop ze zitten verandert met rap tempo in goud. Een soort VVD-Midas. Keerzijde is wel dat het leven alsmaar duurder wordt, zeker voor mensen die met deze veel duurdere woningmarkt moeten starten.
Daarom is het belangrijk om ook vooral op jongeren te richten, elke jongere heeft hier last van. Maar dat is niet het enige probleem omtrent wonen in Nederland. Het is voor iedereen vervelend dat je niet meer kunt wonen zonder een flinke smak geld op je rekening. Dat los je niet op met 250 miljoen euro.
Uiteindelijk is dit pure symptoombestrijding. Dat is niet erg, symptomen kunnen erg vervelend zijn. Pijnstillers zijn ook met een reden populair, bijvoorbeeld bij een botbreuk. Maar het is toch echt tijd om een keer naar die oorzaken te kijken: het gebroken bot moeten we ook genezen. Haal de markt uit wonen, maak van wonen een mensenrecht, pak huisjesmelkers en speculanten aan en zorg ervoor dat we er weer voor zorgen dat we ons volk (=wij) huisvesten. Volkshuisvesting. En totdat dat geneest, flink veel pijnstillers slikken. Zo doen de artsen dat ook.