Het regeerakkoord van 1971 omvat de afspraken gemaakt tussen regeringspartijen KVP, CHU, ARP en VVD, en vormde de basis voor het kabinet-Biesheuvel I. Centraal stond een halt toeroepen aan de stijging van lonen de de inflatie.
Dit waren een aantal van de belangrijkste beleidspunten uit het regeerakkoord:
Na de val van het kabinet-Biesheuvel werd gepoogd om de breuk met DS'70 alsnog te lijmen. Na een financiële meevaller riep premier Biesheuvel zelfs nog de hulp in van Ynso Scholten om DS'70 aan boord te houden. Toen dit niet bleek te lukken, ging het kabinet-Biesheuvel officieel door als demissionair kabinet, met als belangrijkste taak verkiezingen uit te schrijven. In de praktijk gedroeg het zich echter als missionair kabinet.
Hoewel de verkiezingsuitslag van 1971 anders deed vermoeden (het zeteltal van de coalitie liep terug van 86 naar 74 zetels), stevende de kabinetsformatie van dat jaar direct af op de voortzetting van de zittende coalitie van KVP, VVD, ARP en CHU. Wel was DS'70 nodig was om aan een parlementaire meerderheid te komen.
Het regeerakkoord van 1981 omvat de afspraken gemaakt tussen regeringspartijen CDA en PvdA en vormde de basis voor het kabinet-Van Agt II. Centraal stonden het terugdringen van het begortingstekort en het bestrijden van de werkloosheid.
Dit waren een aantal van de belangrijkste beleidsafspraken uit het regeerakkoord:
Na de val van het kabinet-Van Agt II benoemde de koningin Piet Steenkamp tot informateur, om een lijmpoging te kunnen ondernemen. De informateur concludeerde na twaalf dagen dat herstel van het kabinet niet meer mogelijk was, waarop de koningin demissionair Dries van Agt vroeg een 'rompkabinet' van CDA en D66 te formeren. Na vijf dagen slaagde hij daarin.
Het regeerakkoord van 1982 omvat de afspraken gemaakt tussen regeringspartijen CDA en VVD en vormde de basis voor het kabinet-Lubbers I. Dit regeerakkoord telde 88 pagina's. Centraal in het akkoord stond de werkloosheid krachtig te bestrijden, de overheidsfinanciën terug te dringen en de economie weer aan te praat te krijgen.
Dit waren een aantal van de belangrijkste beleidsafspraken uit het regeerakkoord:
De stadhouder was de voornaamste hoogwaardigheidsbekleder en hoogste gezagsdrager in de (Noord-)Nederlandse provinciën. Hij was echter geen soeverein, maar dienaar van de Staten. De stadhouder had een belangrijke stem bij benoemingen en de combinatie met militaire functies (kapitein-generaal en admiraal-generaal) versterkte zijn positie. Tevens had hij als adviseur toegang tot de Staten-Generaal.
Het kabinet-Lubbers I kwam tot stand na onderhandelingen tussen de respectievelijk tweede en derde partij, het CDA en de VVD. Op 8 september 1982 waren er Tweede Kamerverkiezingen gehouden.
Het regeerakkoord van 1989 omvat de afspraken gemaakt tussen regeringspartijen CDA en PvdA en vormde de basis voor kabinet-Lubbers III. Dit regeerakkoord telde 61 pagina's. In het akkoord zet het kabinet een beleid uit van investeringen in milieu, gezondheidszorg, kinderopvang en voor verhoging van uitkeringen en ambtenarensalarissen. Speerpunt is de zogenaamde sociale vernieuwing.
De formatie van het kabinet-Lubbers II verliep voortvarend. De coalitiepartijen, CDA en VVD, hadden de intentie om samen verder te regeren en de uitslag van de verkiezingen van 1986 stond dit ook toe, al verloor de VVD wel flink.