VVD en PvdA pleiten voor een Tweede Kamer van 100 leden. Daarmee zouden we niet alleen teruggaan naar het ledental uit 1956 toen er 5 miljoen inwoners minder waren dan nu, maar krijgen wij ook vrijwel het kleinste parlement van alle EU-lidstaten.
Partijen willen meer dan vroeger steeds 'nieuw bloed' op de kandidatenlijst. Of die vernieuwing uiteindelijk geheel slaagt, is echter steeds weer de vraag. Lang niet alle nieuwkomers houden het lang uit.
Enkele bewindslieden hebben bekendgemaakt de politiek te zullen verlaten, waardoor er sprake lijkt van een uitzonderlijke uittocht. Maar klopt dat beeld?
Privégedragingen van bewindslieden zijn zelden aanleiding geweest voor politieke affaires. Kleine overtredingen worden niettemin soms zwaar aangerekend. Dat bleek 40 jaar geleden.
Voor een succesvol kabinetsbeleid zijn daadkracht en draagvlak nodig. Maar die doelen lopen niet altijd parallel. En dus is bij de formatie een keuze tussen beide vaak onvermijdelijk.
Niet de val van het kabinet, maar de aankondiging van nieuwe verkiezingen is bepalend voor de politieke situatie die nu is ontstaan. Materieel gezien worden zowel kabinet als Kamer 'demissionair'.
Voorafgaand aan de val van het kabinet werd gedebatteerd over de vraag of het kabinet ook zonder D66 niet toch zou kunnen doorregeren. In het licht van de parlementaire geschiedenis een tamelijk onzinnige discussie.
De coördinatie van het Europese beleid verschuift niet van Buitenlandse Zaken naar het ministerie van de premier. Minister Bot heeft dus gewonnen, zo lijkt het. Maar zal dat straks niet blijken een pyrrusoverwinning te zijn geweest?
Een kwart eeuw geleden bemoeide de politiek zich volop met sportevenementen. Zelfs sportfanate Erica Terpstra keerde zich tegen Nederlandse deelname aan een voetbaltoernooi in Uruguay.
Mark Rutte is door de partijleden tot nieuwe lijsttrekker, maar impliciet ook tot nieuwe fractievoorzitter gekozen. Gelukkig voor de VVD komt de keuze overeen met de wens van de meerderheid van de fractie.
De nationaliteitkwestie rond Hirsi Ali kan niet los gezien worden van het algemene strenge asielbeleid. Een beleid waarop de Tweede Kamer in meerderheid zelf steeds heeft aangedrongen.